Parochie „Bredaseweg” in ’t Zilver!
De Tijd heeft een zilveren band geslagen om vijf en twintig bestaansjaren der parochie ,,Bredase Weg” te Tilburg.
Wat is het leven kort! Ik herinner me nog zo levendig – en velen met mij – de dag van 10 December 1922, toen na een geforceerd marstempo in de bouwtechniek de kerk in gebruik werd genomen.
En thans staan we voor een haast niet te aanvaarden werkelijkheid, die ons van alle zijden wordt opgedrongen: „Ge zijt vijf en twintig jaren oud !”
Een zilveren bruiloft van Parochie en Pastoor! En naar Tilburgse trant moet zulk feest mals worden gevierd!
De bruid is het dubbel waard! Doch – onthoud dat wel – de bruidegom verdwijnt in de brede plooien van haar feestgewaad; hij vergenoegt zich kostelijk, als de bruid door een grote schaar harer kinderen wordt gefêteerd!
Hij weet immers, dat daaruit veel goeds kan geboren worden; door versterking en verinniging van de parochiële band wordt ook het Gods dienstig element verduurzaamd en de kracht van haar levenswerk intens verhoogd.
Nooit is een moeder meer verheugd, dan wanneer zij haar kinderen in blijde jool en geluk om zich verenigd ziet!
Bij een bruiloft wordt het „wel en wee” van de bruid bezongen. Dan doemen de dichters op, die in gewone omstandigheden, als vogeltjes in ’t wintergetij, zich niet laten horen, doch bij stralende lente of zonnige zomer zingen en kwinkeleren, dat zelfs de strakste nurkslippen zich tot een lach plooien en temperamentvolle gemoederen de blijdste en genotvolste uren beleven.
Ook wij zullen de levensgeschiedenis van de bruid verhalen, wel niet in maat of rijm, wel niet in koddige vorm, zoals gebruikelijk is; we keren de rollen om en laten de bruid, te midden van haar kinderen gezeten, haar belevenissen verhalen van deze vijf en twintig jaren.
Dus, parochianen van de Bredase Weg, luistert met gespannen aandacht!
